یادداشتی درباره بازی نگار جواهریان در سریال «وحشی»

به گزارش مردم فردا،در هر نقشی با هر ویژگی و رفتار متفاوتی ما نگار جواهریان ساده و احساساتی را می‌بینیم که با تکیه بر خلوص نیتی که دارد آن نقش را بازی می‌کند. حتی در فیلم متفاوت «نگار» ساخته رامبد جوان هم او نماد معصومیت است دختر معصومی که در موقعیتی تلخ و پیچیده قرار گرفته است. اما او بسیار بهتر از آن است که صرفاً تبدیل به نماد معصومیت شود و بخواهد نقش‌های کلیشه‌ای بازی کند. هومن سیدی در سریال «وحشی» این فرصت را در اختیار جواهریان قرار داد که کمی از آن معصومیت فاصله بگیرد و چیز متفاوتی خلق کند که در ذهن تماشاگر ماندگار باشد.

رها جهانشاهی کاراکتر مرموز و در عین حال حساسی است. در مواجهه با داوود سعی می‌کند منطقی باشد. در عین حال که او را از خود می‌راند و به پیشنهاد ازدواجش پاسخ منفی می‌دهد جذب شخصیت داوود می‌شود. همین احساس پیچیده است که باعث می‌شود تا او در قسمت آخر علیه داوود شهادت بدهد. چون احساس می‌کند برای داوود بهتر است که در زندان باقی بماند تا بیرون از زندان باشد و عذاب بکشد.

بازی کنترل شده جواهریان که در مرز باریکی حرکت می‌کند از رها جهانشاهی یک رذل دوست داشتنی ساخته است. ما پیش از این چنین بازی کنترل شده و پرحوصله‌ای را از او سراغ نداشتیم. جواهریان این بار و در سریال هومن سیدی تلاش کرده تا آن نقاب معصومی که کارگردانان سینمای ایران برایش طراحی کرده بودند را دور بی‌اندازد و چیز متفاوتی خلق کند که برای تماشاگر تازگی داشته باشد. او در سریال «وحشی» موفق شده مرز باریک میان رذالت و عشق را بازی کند تا یک بار برای همیشه این موضوع را اثبات نماید که قدرتمندتر از آن است که به عنوان نماد معصومیت در سینمای ایران کلیشه شود.